Wat als beelden in de openbare ruimte met elkaar in discussie gingen? Boris Peeters, Stadstekenaar 2022, heeft op zijn eigen wijze naar Middelburg gekeken en dat in een aantal prikkelende tekeningen vastgelegd. Heel Middelburg ziet hij als een levend geheel. Dat levert interessante mogelijkheden op. Beelden die her en der in de stad staan zijn op eigen kracht in een boom gekropen of gevlogen en verwonderen zich over de ander. De Stadstimmerman die normaal op de Vlissingsebinnenbrug steen aan het bewerken is, houdt zich nu aan een tak vast om de Jongens (links) en Meisjes (rechts) gade te slaan, die eindelijk de kans krijgen onderling te kletsen. Over de timmerman (1955) en de maker Peter de Jonge is hier eerder geschreven. De jongelui van Liesbeth Messer-Heijbroek (1914-2007) staan sinds 1957 op de Langevielebinnenbrug. Liesbeth Messer-Heijbroek, Amsterdamse van geboorte, volgde van 1935 tot 1939 een opleiding aan de Rijksacademie voor Beeldende Kunst in haar geboortestad. Na de Tweede Wereldoorlog woonde ze met haar man, architect Willem Messer, tot ongeveer 1973 in Vlissingen. Veel werk van haar waaronder mozaïeken, heeft binnen en buiten nieuwbouwprojecten door heel Zeeland een plaats gevonden.
Wie trouwens op internet op de lijst met beelden in de openbare ruimte in Middelburg stuit, wordt aardig op het verkeerde been gezet. De 2 beelden zouden sinds 1956 op de brug staan, Mannen en Vrouwen heten en van brons zijn. Het zit iets anders. Bij de oplevering van de brug in 1956 was rekening met 2 beelden gehouden die de brug moesten verfraaien. Liesbeth Messer-Heijbroek en Philip ten Klooster werden door het gemeentebestuur gevraagd een ontwerp aan te leveren. In zijn nieuwjaarstoespraak 1957 maakte burgemeester Bolkenstein bekend dat de keuze op mevrouw Messer was gevallen. Op 14 oktober 1957 was het dan zover en werden de beelden plechtig onthuld. In het krantenverslag in de PZC wordt duidelijk waar we nu eigenlijk naar kijken. In de Kloveniersdoelen was destijds nog het militair ziekenhuis gevestigd en dat zou vertrekken. De gemeente dacht erover in het monumentale pand het gymnasium onder te brengen en in de aanloop daartoe (letterlijk) wilde men ‘iets schools’ op de brug. Gymnasiasten dus, gebogen over een boek. Geen Vrouwen en Mannen en van brons zijn ze ook niet: de bedoeling was natuursteen, wat door bezuinigingen -daar zijn we weer- niet haalbaar bleek, waardoor naar kunsthars is uitgeweken.
Een tak lager in Boris’ tekening ligt een dame sinds 1977 in haar strandstoel. Guido Metsers modelleerde haar naar zijn inmiddels ex-vriendin Tanja, die daar niet langer blij mee was. Het beeld heette vervolgens Rebecca en nu Vrouw in ligstoel. Stond het eerst in de Lange Delft vlak bij de Markt, nu is het op de hoek Lange Delft-Segeerstraat te vinden. Oorspronkelijk van kunststof, is het beeld inmiddels van brons en een echte publieksmagneet. Dat moeten ze in Katwijk aan Zee ook opgemerkt hebben, want daar staat sinds 2005 een quasi kopie. Geheel naar de preutse tijdgeest draagt ze nu een badpak. O ja, ze is ook van stoel gewisseld. Wellicht dat daardoor Sjer Jacobs’ Kussend meisje Sofie van de Vismarkt (brons, 2001) nu eens goed naar de zittende dame kijkt om te zien wie ze voor zich heeft.
Een gesigneerde en tot 10 stuks gelimiteerde afdruk van Boris Peeters’ tekening is verkrijgbaar via de Teeken Akademie. Zie
Arnold Wiggers